Het is zover!

De laatste spaanse les zit er inmiddels op en mijn reis gaat, voor mijn gevoel, nu echt beginnen.

De laatste week in Mérida was erg leuk. In het weekend heb ik een hike van ruim 9 uur gedaan in het  gebied Páramo La Culata samen met Tomas en Marylin. We werden na een klein uur rijden vanaf Mérida afgezet op 3000 meter hoogte en vanaf daar zijn we gaan lopen. Het voelt meteen heel anders om daar te zijn. De schone lucht, de rust, de vogels en natuurlijk de bergen zijn super rustgevend. Een bijzondere manier van ontspannen dus. In eerste instantie zijn we naar een waterval gelopen op 3600 meter hoogte. Omdat onze gids, Luíz, een ´ouwe berggeit´ (de liefhebbers weten wat ik bedoel) van rond de vijftig, al een tijdje niet zoveel meer had gelopen vanwege het laagseizoen, wilde hij nog door naar 4000 meter. Ik besloot met hem mee te gaan. Tot 3800 meter ging het lopen nog vrij gemakkelijk, maar de laaste 200 meter waren erg steil en dan merk je wat de hoogte met je kan doen. Het zware ademen en de lichte hoofdpijn zijn het echter allemaal dubbel en dwars waard wanneer je op de top aankomt. Het uitzicht is prachtig. Ik kon de twee hoogste toppen in het gebied zien liggen, beide rond de 4900 meter, en bijna de hele route die we hadden afgelegd overzien. Er schoot dan ook, niet geheel ongepast denk ik, een kleine ´berg heil´ door mijn hoofd.

Luíz bleek een aardige prater te zijn. Toen ik tijdens het lopen het liedje ´Las Caras Lindas´ aan het zingen was, dit zat sinds de Catatumbo trip nog in mijn hoofd, bleek de beste man een grote salsa fan te zijn en vertelde hij over de grote salsa helden Hector Lavoe en Ismael Rivera. Ook bleek hij nog een tijd in Leeds gewoond te hebben en nog altijd een groot Leeds United fan te zijn. De resultaten vielen tegenwoordig alleen een beetje tegen. De politiek in Venezuela werd ook nog aangesneden en hij wist veel te vertellen over het Chavezisme. Hij legde uit dat de insteek is dat alles wat het land brengt zoveel mogelijk naar de inwoners van Venezuela moet gaan. Dit klinkt in theorie goed, maar in de praktijk schijnen er nog wel wat haken en ogen aan te zitten. Het was bijzonder dat hij daar zo open over praatte, want zo een diepgaand gesprek hadden wij nog niet eerder gehad over dit onderwerp.

Na de afscheidsborrel te hebben gehad met de andere studenten in Posada Jakera was het tijd om Mérida te gaan verlaten en de balans op te maken. Mérida is een leuke stad waar van alles is te beleven. Het vuilnis probleem en dat de hoofdattractie (Teleférico de Mérida) al meer dan 4 jaar buiten werking is, is iets minder, maar de bergen en de vele nationale parken zijn prachtig, de auto´s bijzonder, de mensen aardig, het eten goed, het weer lekker en ik heb mij er eigenlijk geen moment onveilig gevoeld. Ik heb mij vermaakt en spreek nu een beetje spaans, wat wil je nog meer. Op naar Colombia!

De grensovergang van Venezuela naar Colombia is niet de makkelijste grensovergang en dat hebben wij ook ervaren. De nachtbus van Mérida naar Maracaibo is een makkie, maar bij aankomst begint het avontuur. Aangezien Mérida de koudste stad van Venezuela is en Maracaibo de warmste, is het even wennen aan de temperatuur, en dit was om 7 uur ´s morgens. Om van Maracaibo naar Colombia te gaan, hebben wij een ´por puesto´ (dit is een taxi busje dat gaat rijden wanneer deze vol is) genomen richting Maicao. De wegen richting de grens zijn bijzonder slecht omdat deze niet worden onderhouden. Op de route naar de grens waren in ons geval ongeveer 10-12 military check points en 3 politie check points. Bij ieder checkpoint moet iedereen zijn paspoort laten zien, in het begin vraag je jezelf af wat hij denkt te vinden wat zijn voorganger niet heeft gezien, maar als snel wordt dat duidelijk. Bij de meeste check points moet er een steekpenning worden betaald tussen de 5 en 30 Bsf. p.p. om tijdrovende pesterijen te voorkomen. Er wordt bijvoorbeeld gezegd dat alle tassen van het dak moeten, omdat deze gecontroleerd moeten worden, maar tegen betaling is dat eigenlijk niet nodig. Ook worden de venezuelanen er veelal uitgeplukt omdat zij moeten verklaren waarom ze het land verlaten. Om eenmaal bij de grens het land te kunnen verlaten heb je de ´exit stamp´ nodig. Tegen betaling van 90 Bsf. en na een uur in de rij te hebben gestaan, kun je deze krijgen, de ´exit stamp´, en dan mag je na nog één kleine betaling het land verlaten. Maar dan ben je er wel!

Colombia Baby!

Ik ben er. Na vier uurtjes in de bus vanaf Maicao kwam ik in Santa Marta aan. Santa Marta is een mooie stad aan de caribische zee. De eerste avond werden we meteen al geattendeerd op een plaatselijke lekkernij: Papas y Carne. Een gefrituurde aardappelbaI gevuld met vlees en overspoeld met een heerlijke saus. Goede shit! Ik heb in Santa Marta zelf verder nog niet zo heel veel kunnen doen, omdat ik de eerste dag de jungle in ben gegaan om naar Cabo San Juan te gaan. Dit is een strand in Parque Nacional Tayrona waar je ook kunt overnachten. Het is bijzonder omdat je er alleen door jungle of met een boot kunt komen en het er dus erg rustig is. Onderweg kwamen we wat mensen tegen die er een nacht gingen blijven en daarom besloten wij ook maar eens een nachtje in een hangmat op het strand door te brengen. Niets is zo verfrissend als een duik in de oceaan in de ochtend.

Het is begonnen. (-: