Colombia is geweldig!

13 december 2012 - Bogotá, Colombia

Ik ben ondertussen 8 weken onderweg en heb bijna 6 weken Colombia verkend. Colombia is geweldig!

Ik ben in de afgelopen weken van helemaal noord, Santa Marta, via de westkust naar het zuidelijke gelegen Cali gereisd om vervolgens af te buigen naar Bogota. Hoewel deze reis slechts ongeveer 30% van Colombia bestrijkt, is er bijzonder veel (te veel) te beleven.

Cartagena

Na te zijn vertrokken uit Santa Marta ben ik eerst naar Cartagena gegaan voor de "Noviembre Fiestas" (November Feasts). Tijdens de twee weken durende "Noviembre Fiestas" wordt de onafhankelijkheid van de provincie Cartagena gevierd. Op 11 november 1811 verklarende de provincie Cartagena onafhankelijkheid van de spaanse bezetters en zij waren hiermee de eerste provincie van Colombia die onafhankelijk werd. Om deze reden wordt Cartagena ook wel de "Ciudad Heroica" (Heroic City) genoemd en wordt dit festival bezocht door Colombianan vanuit het hele land. Er waren dan ook erg veel toeristen in het al vrij toeristisch Cartagena. Hierom had ik besloten maar eens vroeg op te staan om de stad rustig te kunnen bekijken en dit was zeker de moeite waard. Ik kon zo rustig over de muren om de stad lopen en alles op mijn gemak bekijken. Terwijl ik aan het rondlopen was, zag ik de oude stad langzaam volstromen tot wat het gedurende de dag is. Iedereen die in de stad werkt komt met de bus naar de ingang van de stad, omdat de bus de stad niet in mag, en neemt daar een moto-taxi naar het werk. Leuk om te zien hoe een vrijwel lege stad helemaal volstroomt. Dit terzijde, bestond mijn bezoek aan Cartagena, naast mijn bezoek aan een modderbad, inderdaad een modderbad, voornamelijk uit het participeren in de feestelijkheden en met name de parade op de tweede zondag. De parade gaat langs de muren van de oude stad richting het nieuwe Cartagena en iedereen uit de stad en omgeving komt richting de parade, sommige verkleed, sommige besmurt met verf en bloem en andere met spuitschuimbussen. Hoe iedereen zich hier verzamelt, is eigenlijk al een parade op zich. Totdat de parade langskomt wordt er muziek gedraaid en is vrijwel iedereen aan het dansen en dit gaat gedurende de hele parade door. De parade bestaat uit verschillende groepen mensen die in traditionele kleding, al dansend, tradities van hun drop of herkomst uitbeelden. Sommige mensen hebben een afrikaanse achtergrond en andere een caribische. Van dansende en vuurspuwende steltelopers tot oudere mannetjes en vrouwtjes die op hun gemak nog een dansje wagen en van een corpulente vrouw helemaal zwart geverfd in niets dan een string tot alle ´beauty queens´ van Colombia komen voorbij. De Miss Colombia verkiezingen, die de dag na de parade worden gehouden, zijn ook onderdeel van het festival en daarom worden alle kanshebbers voorgesteld aan het publiek tijdens de parade. Na de parade, na ondergesmeerd te zijn met verf en bloem, ondergespoten te zijn met schuim en onder gegooid te zijn met bier, was mijn eerste Zuid-Amerikaanse festival een feit en was het tijd om terug te gaan naar ons hostel om ons voor te bereiden op mijn laatste feestavond in de openlucht discotheek in Cartagena.

Santa Marta - Ciudad Perdida

In Cartagena ben ik een duitser tegengekomen (Maik) en hij bleek ook de Ciudad Perdida (verloren stad) trek nog te willen doen. Om deze reden zijn we van Cartagena weer teruggegaan naar Santa Marta waar deze tocht start. De Cuidad Perdida trek is een vierdaagse jungle hike van 44 km naar de ruines van deze stad in de Sierra Nevada de Santa Marta. De eerste dag werden we met een 4x4 over bergweggetjes naar het beginpunt gebracht en kon de hike beginnen. Net vertrokken werden we vrijwel direct getroffen door een tropische regenbui. Gelukkig had ik de spullen bij me om mijn tas droog te houden, maar de rest was doorweekt. Echter, door al het groen, de rode modder en de vele riviertjes was het niet grauw en tussen de wolken door was het uitzicht op momenten spectaculair door alle omliggende groene bergen omgeven door wolken. Ik moet dan ook zeggen dat ik, na gedoucht te hebben en een heerlijke vismaaltijd te hebben weggewerkt, super veel zin had in de rest van de tocht. Toen ik de volgende ochtend uit mijn hangmat stapte moest ik helaas constateren dat mijn kleren, hoewel keurig uitgehangen, door de luchtvochtigheid nog net zo nat waren als de dag ervoor en ik de dag in een nat pakje moest beginnen. Je draagt nu eenmaal iedere dag dezelfde kleren, omdat alles wat je draagt in de jungle verpest is en daarna niet meer draagbaar is. Deze dag gingen we voor het eerst het gebied in dat nog van de inheemse bewoners van Colombia is (Tayrone indianen). Zij wonen nog steeds in de jungle en leven van de bananen en suiker die zij verbouwen en de dieren die zij houden. Ciudad Perdida is ook nog steeds van de inheemse bewoners. De tweede dag was een lange (9 uur) en vooral erg warme dag. Hierom was de ´piscina natural´ (natuurlijk zwembad) vlak voor het einde van de dag dan ook een welkome verrassing.
Op de derde dag bereikte we al na een half uur lopen Ciudad Perdida en na 900 traptreden stond ik binnen de stad. De stad is opgericht rond 800 na Christus en is waarschijnlijk verlaten tussen de 15e en 17e eeuw ivm de spaanse verovering. Er hebben naar schatting tussen 2000 en 2500 mensen in de stad gewoond. In 1972 werd de stad her-ontdekt door schatzoekers die de stad geplunderd hebben van al het goud dat begraven lag in de stad. De bewoners van de stad bewerkte goud en begroeven dit met overledenen als offer aan de natuur. In 1978 werd de stad een nationaal park en werd begonnen met het herbouwen van de stad. Dit met de hulp van dezelfde schatzoekers die in eerste instantie de stad geplunderd hadden. Het grooste gedeelte van de stad ligt in de jungle tussen de bomen, alleen de twee hoofdplateaus liggen op een bergkam met een indrukwekkend uitzicht van 360 graden. Het is erg moeilijk om te beschrijven hoe een stad op een berg in de jungle er uitziet, je kunt door de bomen de stad eigenlijk niet meer zien, maar gelukkig hebben we de foto´s nog.
Na de lunch was het tijd om naar onze laatste overnachting te gaan waar ons nog een gesprek met Vincento, een inheemse bewoner van het gebied, stond te wachten over hun tradities en gewoontes. De meeste interesse ging uiteraard uit naar het kauwen van de coca bladeren. De inheemse mannen kauwen vanaf hun achtiende eigenlijk iedere dag de hele dag door coca bladeren. De belangrijkste redenen hiervoor zijn dat het ´motivatie´tot werken geeft en energie als ze een lange afstand moeten afleggen door de bergen. Als de mannen achtien zijn, is er een ritueel waarin zij samen met de medicijnman vijf dagen lang 24/7 coca bladeren kauwen. Zij hebben tijdens deze periode recht op 1 uur slaap per dag, maar alleen gedurende dag. Na dit ritueel zijn zij man (en verslaafd) en mogen zij trouwen. De vrouwen hebben niet een dergelijk ritueel, maar mogen ook vanaf hun achtiende trouwen. Tegenwoordig mogen ze zelf kiezen met wie ze trouwen.Wij kregen ook coca bladeren om te kauwen, maar zonder de kalk die de juiste chemicaliën vrijlaat komen uit de bladeren, heeft dit geen effect.
De laatste dag was een prachtige dag en daardoor was het uitzicht heel goed. Omdat de afstand die we moesten afleggen die dag meeviel, was er voldoende tijd om nog eens goed om me heen te kijken en te genieten van het uitzicht en alles wat er te zien was. De Ciudad Perdida hike was een van de meest indrukwekkende dingen die ik tot nu toe gedaan heb. Met deze gedachte was het tijd om weer door te gaan, door naar Medellin, waar mijn travel buddy Tomás al was.

Medellín

Medellín, Ciudad Primavera (City of never ending spring) en de stad van drug lord Pablo Escobar (Pablo Emilio Escobar Gaviria). Medellín was de eerste stad waar ik tijdens mijn reis het gevoel bij had dat ik in een meer westerse stad was. Gedeeltes van de stad hebben zich tijdens de glorie jaren van het Medellín Kartel bijzonder snel ontwikkeld en omdat Pablo Escobar ook om de arme gaf, zien de favelas er ook niet heel slecht uit. Een grote toeristische attractie in Medellín is dan ook de Pablo Escobar tour. Deze gaat onder andere naar meerdere van zijn huizen en bedrijfspanden, de plaats waar hij tijdens zijn arrestatie vermoord is en zijn graf. In films wordt Pablo Escobar vaak neergezet als een knappe, charismatische man met veel geld, maar er wordt weinig gezegd over hoe. Tijdens de tour wordt verteld dat Pablo Escobar waarschijnlijk verantwoordelijk is voor ongeveer 8000 moorden. In de tijd van het Medellín kartel waren de straten van Medellín nagenoeg altijd leeg. Indien er namelijk iemand dood moest en die persoon was in een club, dan werd iedereen in de club vermoord. Wanneer er iemand op straat werd vermoord, dan werd iedereen in die straat vermoord. En een ander bekend voorbeeld is dat er een bom was geplaast in een passagiersvliegtuig om een rechter te vermoorden. De rechter miste zijn vlucht, maar alle andere passagiers werden opgeblazen. In de hoogtij dagen van het Medellín Kartel had Palbo Escobar zoveel geld dat hij 5 keer de nationale schuld van Colombia kon betalen. Hij heeft ook een keer aangeboden om de nationale schuld te betalen in ruil voor immuniteit, maar daar kon de overheid, na lang overleg, helaas niet op ingaan. De corruptie zat en zit diep en dat wordt tijdens de tour wel duidelijk. Het is onduidelijk wat er gebeurt met panden die in beslag genomen zijn, waar het geld blijft dat in beslag wordt genomen en er wordt niets over Pablo Escobar periode genoemd in de geschiedenisboeken, omdat er teveel mensen in belangrijke posities geprofiteerd hebben van zijn rijkdom. Niemand lijkt daarom ook precies te weten wat er allemaal gebeurd is. Ik kan alleen zeggen dat ik op de foto ben gegaan met de grafsteen van Pablo Escobar en dat ik naar zijn team (Atlético Nacional) ben gegaan in de stadsderby tegen Indipendiente Medellín.

Atlético Nacional (Nacional) en Indipendiente Medellín (El Rojo) zijn de twee grootste clubs van Medellín en beide spelen op het hoogste niveau in Colombia. Ik ging naar een wedstrijd in de semi finals van de nationale competitie. Beide clubs spelen hun thuiswedstrijden, net als AC Milan en Inter, in hetzelfde stadion en iedere ontmoeting is zachtgezegd een risicowedstrijd. We kochten een kaartje voor de deur en na onderweg naar ons vak vier keer te zijn gefouillerd, waren we dan eindelijk binnen. Wij zaten op de oost tribune, links (Sur) gekke groene gasten en rechts (Norte) gekke rode gasten en de sfeer was geweldig. Beide kanten zongen de gehele wedstrijd, en dan niet over ´hele goede boeren´ of ´een bevolkingsgroep waar ze daadwerkelijk niets mee te maken hebben´, maar swingende teksten over hun liefde voor hun club. Dit ondanks het niveau, dat niet veel hoger lag dan een wedstrijd van de plaatselijke FC, in de tijd dat ik daar nog wel eens kwam. Eén ding was duidelijk, wij waren voor El Rojo, ik, omdat ik de liederen beter vond, Tomas, omdat hij de vrouwen in rood mooier vond. Om de geganrandeerde rellen te ontlopen gingen wij met nog 2 minuten op de klok weg. Hierdoor miste wij helaas wel van de 0-1 van El Rojo in the ´92 minuut. Wel gewonnen dus.

Salento

Na de drukte van Medellín was het weer tijd voor wat rust. Salento is een klein dorpje tussen Pereira en Armenia in de koffie zone van Colombia. Salento is zelf niet heel mooi, op haar plaza na, maar de ligging in de bergachtige omgeving en de vele koffieplantages om het dorpje heen maken het een bijzonder plaatje. Er zijn daarom ook veel verschillende wandelroutes om Salento. De bekendste wandelroute is in Valle de Cocora. Deze wandelroute waarbij je door een cloud forest gaat, langs een ´humming bird farm´ komt en in de open stukken de vele, soms wel 60 meter hoge, palmbomen kan zien, loopt dan ook bijna iedereen. Maar Salento is niet alleen een plaats om te wandelen. Veel Colombianen gaan naar Salento voor een weekendje en op de plaza is daarom ook ieder weekend veel gezelligheid met een marktje en terrasjes die gevuld zijn met dansende en drinkende Colombianen. Super leuk om hier een middag/avondje door te brengen om mensen te kijken en mee te drinken en natuurlijk te dansen.

Ook heb ik in Salento ook voor het eerste de lokale sport ´Tejo´ beoefend. Bij dit spel/sport is het de bedoeling dat je van ongeveer 20 meter een metalen voorwerp (tejo) in het midden van een bak met klei gooid. Iedere person heeft 1tejo en degene het dichtst bij het midden wint. Het leuke is, dat er in de bak ook papiertjes gevlud met buskruit (mechas) zitten en als je deze raakt volgt er een ontploffing en win je de ronde. Dus als je de knal hoort, heb je gewonnen. Je speelt dit spel in een grote ruimte achter een bar en de regel is, ´zolang je blijft drinken, mag je blijven spelen´. Een goede regel, maar misschien een tikje gevaarlijk.

Na een weekje Salento waarin ik lekker cultureel ben bezig geweest, heb gelopen en aan ´down hill mountainbiking´ heb gedaan, was het tijd om weer verder te gaan. En wij kwamen er in Salento achter dat Cali, "The self-pronounced capital of salsa" daar niet ver vandaan lag, dus was het tijd om maar eens wat salsa pasjes te gaan leren.

Cali

Cali is naar mijn mening de meest onderschatte stad van Colombia, indien je van een feestje houdt. Ik ging naar Cali omdat het slechts vier uur vanaf Salento is en puur en alleen om salsa te leren. Dat heb ik gedaan (Caleño style), maar onverwachts was ik er bijna een week, heb ik een pistool afgevuurd (I SHOT A GUN!!), heb ik alle nachten in een villa geslapen en heb ik een pool party meegemaakt die linearecta de boeken ingaat.

Ik verbleef in hostel La Pinta Boogaloo, een tot hostel omgebouwde villa in barrio Bellavista. Een villa gelegen op een berg niet ver van het centrum, met een zwembad, een mooie veranda, een grote tuin met fruitbomen en er werden er ook salsa lessen aangeboden. Na vier uur gedanst te hebben met Viktor (de salsa leraar), je kunt blijkbaar alleen leren leiden van een "hombre", zaten de lessen erop en was het tijd om te gaan oefenen. In Cali kun je iedere dag van de week ergens terecht voor salsa. Je moet even weten waar je moet zijn, maar dat kan bijna iedereen je vertellen. In clubs en barren wordt op ieder nummer wel gedanst. Grappig is dat iedereen na ieder nummer weer terugkeert naar zijn/haar tafel, omdat je niet weet of je het volgende nummer kent. Vervolgens als het nummer toch bevalt, soms voordat de tafel bereikt is, keert iedereen weer terug naar de dansvloer. Het mooie hiervan is dat eigenlijk niemand twee nummers met dezelfde persoon danst, omdat na het teruglopen vaak een andere partner wordt gekozen. Hierdoor is er dus ruimte voor een "gringo" om even een dansje te wagen met een Colombiaanse, om zijn salsa moves te verbeteren en hier en daar wat "giros" (draaien) bij te leren. Het leuke is dat iedereen je wilt helpen met oefenen, zo zijn zij tenslotte zelf ook begonnen.

Zaterdag 8 december 2012 was een bijzondere dag voor mij. Het is namelijk de dag dat ik een vuurwapen heb afgevuurd. Een jongensdroom? Nee. Fucking Awesome? Ja. Tomás, Kai en ik werden om elf uur ´s morgens opgehaald door Julio Cesar Velez, een sergant bij de politie, en zijn zoon Julio Cesar Velez (bijnaam Papi) om naar de "shooting range" te gaan. Daar aangekomen bleek dat de kleine man Papi, ik denk 9 jaar oud, de revolver al die tijd keurig in zijn broekzak had zitten en gaf het bij aankomst aan zijn vader. Na een paar vieligheidsinstructies en een les over hoe het pistool vast te houden was het zover, ik mocht op een silhouette schieten. BANG!! Alle zes raak, maar slechts 1 in "de roos". Na ook zittend en liggend te hebben geschoten en zeventien kogels zat het er helaas alweer op. Een bijzondere ervaring, die zeker voor herhaling vatbaar is. 

Toen ik uit Cali vertrok naar Bogota liet ik mijn amigo Tomás daar achter. Onze wegen gingen scheiden, hij ging zijn reis voortzetten in Peru. Een top tijd gehad met de beste man.

Bogota

Mijn laatste dagen in Colombia heb ik in Bogota gesleten, de hoofdstad. Bogota is een gigantische stad, met tussen de 8 en 10 miljoen inwoners, de op twee na grootste stad van Zuid-Amerika. Ik kwam in Bogota Hekla en Olga, die ik uit Venezuela ken, weer tegen. Zij waren een dag eerder dan ik in Bogota aangekomen en zeiden om in korte tijd een beetje een indruk te kunnen krijgen van de stad, dat ik een fietstocht door een gedeelte van de stad kon doen. De fietstocht begon in de wijk Candelaria, waar men zegt dat Bogota in eerste instantie gevestigd is. Hier valt al meteen op dat grafiti een belangrijke positie inneemt in de cultuur in Bogota, tijdens de 5,5 uur durende rit zijn we de meest gevarieerde grafities tegengekomen. Van politiek getinte tekeningen tot functionele grafities die aangeven wat voor bedrijf er in het pand zit. Verder kwamen we langs plekken waar je normaal als toerist niet zo snel zou komen. We kwamen bijvoorbeeld langs een winkeltje dat ´natural viagra´ verkocht in de vorm van een smoothies, een zwerver die met niets dan afval een grote kerstversiering had gemaakt, een enorme fruit/vlees/vis/groente markt, waar we allerlei verschillende onbekende soorten fruit hebben geproefd en een koffie en chocolade fabriek. In de koffie fabriek werd verteld dat alle Colombiaanse koffie wordt geexporteerd en dat de koffie die in Colombia wordt gedronken zelfs wordt geimporteerd. De kwaliteit van de bonen in Colombia is namelijk zo goed dat deze in het buitenland zoveel opleveren dat het niet logisch is om deze in Colombia te verkopen. Een apart verhaal, maar de beste man keek er vrij serieus bij.

 

Wat vind ik van Colombia? 

De mensen zijn vriendelijk (en mooi), de natuur, met haar bergen, meren, zeëen en jungles, is prachtig en ik denk dat ik niemand hoef te vertellen dat ze hier weten hoe feest te vieren. Maar het zijn ook vele kleine dingen die een glimlach op mijn gezicht brachten. Alle taxi´s, allemaal geel en van Daewoo Matiz formaat, zijn uitgerust met goede autoradio´s en geluidinstallaties en ook in de openbare bus komt er altijd salsa uit de speakers. Colombianen genieten openlijk van de muziek. Het is geen uitzondering dat iemand opeens begint mee te zingen, of dat een supermarktmedewerkster "stiekem" een klein dansje doet in het pad. Zittende in de bus kom je langs ontelbaar veel "street vendors" en pool-/biljarthallen waar eigenlijk altijd wel een potje gespeeld wordt. Maar je hoeft ook niet raar op te kijken als je ziet dat iemands haar wordt gefatsoeneerd door een kapper die zich geinstalleerd heeft onder boom. In de stad zijn er de vele "mercados de comida" (food markets) waar het eten goed is en waar je de meest veelzijdige "fruit shakes" kunt krijgen. ("Hugo de lulo con leche" wil ik bij deze zeker even noemen) Daarnaast zijn er de vele clubs en terrasjes waar in het weekend wordt genoten van bier en een fles Aguardiente (een anijsdrank) en waar tijdens uiteraard ook weer veel wordt gedanst. Colombia is geweldig en ik heb mij er enorm vermaakt!

Met een dubbel gevoel verlaat ik Colombia om naar Brazilie te gaan, maar zoals een wijsman tegen mij zei: ´Reizen is dingen achterlaten´ (AB), daarom is het nu tijd om de salsa voor de samba te verruilen.

Foto’s

6 Reacties

  1. Marcel:
    17 december 2012
    Beste Chris,
    weer met veel plezier jouw reisverslag gelezen en ook veel bijgeleerd.
    In Cartagena moet je zijn om volledig door het slijk te worden gehaald. In Santa Marta kun je je te goed doen aan de coke. Mocht je criminele ambities hebben dan is Medellin the place to be. Hou je van een dagelijkse stuk in je kraag ga dan naar Salento en last but not least, in Cali kun je al salsadansend op blikjes schieten. Kortom: don't try this at home. Ik ben benieuwd hoe je je straks aan ons Nederlands keurslijf gaat aanpassen. Good luck!
    Maar beste Chris, alle gekheid terzijde, je reisverslagen zijn voortreffelijk. Mijn complimenten. Geniet nog van je mooie reis en ik wens je alvast hele fijne feestdagen en natuurlijk een voorspoedig en gezond 2013.
    Groet,
    Marcel
  2. Ma:
    18 december 2012
    Hoi Chris,

    wat een verhalen in één keer, prachtig. Met alles wat je nu meemaakt zal het in Nederland wel even wennen zijn. Denk daar maar nog niet aan en geniet van alles om je heen.
    Tot hoors, ma
  3. Oma:
    19 december 2012
    Hoi Cristiaan,geweldig je reisverslag.Wil je nog wel terug komen?
    Alvast bijzondere feestdagen samen met Sebas toegewenst.Geniet samen van een paar leuke weken.
    Oma.
  4. Jelle:
    20 december 2012
    Chris, mooi verhaal weer, krijg er ernstige zin in vakantie van! Veel plezier met sebas, doe hem de groeten!
  5. Esther:
    2 januari 2013
    Broer, prachtig. X
  6. Jan van de Nes:
    5 februari 2013
    Hoi Chris,

    Een hele late reactie (en een korte): prachtige belevenissen! Je hebt het naar je zin: da's duidelijk. Colombia stijgt nog meer op mijn lijstje!
    Veel plezier!

    Groeten,
    Jan